Gmina Osieck jest jedną z 8 gmin powiatu Otwockiego. Jest gminą wiejską. Najbliższą dużą aglomeracją jest Warszawa oddalona od gminy o 50 km. Gmina zajmuje powierzchnię około 68 km², którą zamieszkuje 3604 osób (stan na 2015 rok), zaś Urząd znajduje się przy ul. Rynek 1.

 

 

 

 

 

Geograficznie gmina znajduje się w środkowo-zachodniej części Równiny Garwolińskiej, która to wchodzi w skład makroregionu Niziny Środkowo Mazowieckiej. Na krajobraz Gminy Osieck składają się lasy, przeplatane polami i łąkami. 

 

Organami gminy są: Rada Gminy składająca się z 15 Radnych oraz Wójt Gminy. Jednostkami pomocniczymi gminy jest 13 sołectw: Augustówka, Czarnowiec, Grabianka,Górki, Rudnik, Pogorzel, Osieck, Nowe Kościeliska, Stare Kościeliska, Lipiny, Natolin, Sobienki, Wójtowizna.

  

WARTO ZOBACZYĆ

 

Kościół p.w. Św. Andrzeja i Bartłomieja w Osiecku

 

 

 

Pierwszy kościół pod wezwaniem św. Apostołów Andrzeja i Bartłomieja w Osiecku zbudowano w II połowie XIII wieku. Jego fundatorem był Konrad I – książę mazowiecki. Była to budowla drewniana 
i dlatego spłonęła doszczętnie w I połowie XIV w. W 1353 roku powstał nowy kościół, również drewniany, pod wezwaniem św. Bartłomieja. Ufundował go także książę mazowiecki – Ziemowit III. Istniał do 1656 roku, kiedy to podczas „potopu” spalili go Szwedzi. Na jego miejscu zbudowano tymczasową kaplicę, w której modlono się przez 18 lat. Trzeci w kolei osiecki kościół był także drewniany, powstał w 1675r z inicjatywy marszałka koronnego – Franciszka Bielińskiego. Świątynia funkcjonowała pod wezwaniem św. Anny i Bartłomieja; miała dach z gontów, posadzkę z palonej cegły i pięć ołtarzy. Budynek był duży, pięknie zdobiony. Znajdował się w nim obraz Trójcy świętej powszechnie uważany za cudowny. Niestety, po 103 latach kościół zawalił się podczas silnej wichury. Czwarta Świątynia była już murowana. Budował ją ksiądz Andrzej Reptowski w latach 1778 – 1782. Świątynia otrzymała imię św. Andrzeja i Bartłomieja i reprezentowała styl barokowy. Ozdobiono ją wieloma obrazami, których kopie można podziwiać do dzisiaj. Jednak po około stu latach, z powodu zwiększania się liczby mieszkańców Osiecka i parafii, kościół okazał się za mały. Był rok 1902. Od pięciu lat parafią zarządzał ksiądz proboszcz Aleksander Olszewski. Właśnie postawił nową, piękną drewnianą plebanię, która istnieje do dziś. Podjął jednak decyzję o nowej budowie – budowie większej świątyni. Kościół barokowy rozebrano, a na jego miejscu, według projektu Stefana Schillera – znanego warszawskiego architekta, wzniesiono nową świątynię, obszerną, murowaną w stylu neogotyckim, zwanym też gotykiem nadwiślańskim. Początkowo miał być kościół dolny i górny, ale z powodu podmokłego terenu odrzucono ten pomysł. Fundamenty zrobiono z polnego kamienia, ściany wniesiono z czerwonej cegły. Wieże przykryto miedzianą blachą i zawieszono na nich królewskie korony. Kościół nadal był pod wezwaniem św. Andrzeja i Bartłomieja. W głównym ołtarzu zamiast obrazu umieszczono rzeźbioną scenę ukrzyżowania. Stworzono też cztery ołtarze boczne. Budynek miał dwie nawy boczne 
i nawę główną. Prace ukończono w 1908 roku. Budowa nie byłaby możliwa bez wielkiego zaangażowania zarówno proboszcza Olszewskiego, jak i parafian, których reprezentował komitet kościelno-gminny. W 1908 roku ówczesny biskup Franciszek Jaczewski konsekrował kościół i ustanowił trzy odpusty: na św. Annę, św. Andrzeja i Bartłomieja. Kościół od 1962 r. znalazł się w rejestrze zabytków województwa mazowieckiego. Tak więc w 2008 roku kościół parafialny obchodził 100-lecie konsekracji, a 22 listopada 2004r minęła setna rocznica Jego poświęcenia. 

 

 

Pomniki przyrody - Dęby szypułkowe w Górkach i Sobienkach:

 

 

 

Dąb w Górkach „Jan Paweł II Wielki” znajduje się w miejscowości Górki, w Gminie Osieck na działce nr ew. 919. W 1957 roku zostało wydane orzeczenie w którym został uznany za pomnik przyrody i wpisany do rejestru tworów przyrody poddanych pod ochronę Konserwatora Przyrody m.st. Warszawy. W 2005 r. nadano mu imię „Jan Paweł II Wielki”. Jego imponujące parametry wskazują na wiekowość drzewa: 8,15 m długości w obwodzie na wysokości pierśnicy, wysokość całkowita drzewa 27 m, korona pięcio-konarowa o średnicy 28 m x 26 m. dąb ten jest egzemplarzem o wyjątkowych walorach przyrodniczych, kulturowych i krajobrazowych. Wiek jego oszacowano na 400 lat. Stanowi unikat w obrębie swojego gatunku z uwagi na wiek, dobry stan zachowania, znaczne parametry oraz typową dla gatunku formę korony. Prawdopodobnie drzewo jest jednym z najgrubszych dębów w tak dobrym stanie zachowania rosnącym na terenie kraju, a z całą pewnością największym okazem rosnącym na terenie Województwa Mazowieckiego.

 

 

 

 

Dąb w Sobienkach okazały pomnik przyrody znajduje się w miejscowości Sobienki na działce nr ew. 93/15. Jego historia sięga nieco krócej, bowiem orzeczenie nadające mu status pomnika przyrody zostało wydane 5 kwietnia 1975 r. Przeprowadzone ekspertyzy pozwoliły na określenie jego wieku na ok. 300 lat. Dąb rośnie na terenie otwartym, co umożliwia wyeksponowanie jego wielkości na tle krajobrazu: obwód na wysokości pierśnicy równy 5m, wysokość drzewa 24 m, średnica korony licząca 25 m. 

 

Kaplica Św. Rocha na cmentarzu

 

 

 

Obecny cmentarz parafialny został założony w XVIII wieku wokół barokowej kaplicy św. Rocha usytuowanej na przedmieściach osady. Kaplica w obecnym stanie, została gruntownie przebudowana w 1 ćw. XIX wieku. Stoi na ceglanej podmurówce, zbudowana z sosnowych bali, oszalowana, konstrukcji słupowej, z frontowym podcieniem na czterech słupach. Wewnątrz barokowe tabernakulum z puttami, obraz św. Rocha. Pokryta blachą z małą sygnaturką. Na cmentarzu nieliczne pozostałości starych nagrobków z klasycystycznymi pomnikami i żeliwnymi, kutymi krzyżami, groby kapłanów posługujących w parafii w tym pomnik nagrobny budowniczego kościoła, oraz zbiorowe mogiły żołnierzy WP poległych w latach 1939 i 1944- 45. Cmentarz także ogrodzony kamiennym, otynkowanym parkanem z dwiema kutymi bramami. 

 

Budynek starej plebanii przy Kościele.

 

 

 

Budynek zlokalizowany na działce Nr ew. 1409/7 położonej w miejscowości Osieck, ul. Kościelna 1. Plebania drewniana zbudowana w 1897 roku przez księdza Aleksandra Olszewskiego. Jest ona najstarszym obiektem zespołu zabudowań kościelnych i ma duże znaczenie dla historii miasta. Należy do zanikających obecnie zabytków architektury drewnianej, które przez stulecia tworzyły krajobraz Mazowsza. Ich cechą poza budulcem jest prostota formy, dopasowanie skalą do otoczenia i wyważone proporcje. Wygląd plebanii praktycznie się nie zmienił od czasu powstania. Oryginalna jest też w przeważającej mierze zabytkowa substancja, świadectwem historycznej już techniki budowlanej pozostają chociażby tynki kładzione na trzcinie oraz gliniana polepa na strychu. 

 

 

Kościół mariawicki w Pogorzeli

 

 

 

Nieczynna zdesakralizowana świątynia, będąca kiedyś użytkowana przez Kościół Katolicki Mariawitów. Kościół mariawicki w Pogorzeli został wybudowany w 1910 roku. Początkowo świątynia należała do Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, natomiast po 1935 społeczność mariawicka w większości opowiedziała się za reformami abp Jana Marii Michała Kowalskiego i budynek przeszedł do wiernych Kościoła Katolickiego Mariawitów. Po II wojnie światowej liczba wyznawców zaczęła drastycznie spadać, dlatego w latach 70. XX w. Kościół Katolicki Mariawitów podjął decyzję o przekazaniu majątku Skarbowi Państwa. W 1985 kościół został wyremontowany z funduszy Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, a następnie – decyzją wojewody siedleckiego – przekazany, jako mienie komunalne na rzecz Gminy Osieck. W 2001 roku Wójt Gminy Osieck wystosował pismo do bp Zbigniewa Kiernikowskiego, w którym proponowano przekazanie świątyni Kościołowi rzymskokatolickiemu. Kuria przychyliła się do propozycji i obiekt stał się jej własnością. Obecnie świątynia stoi pusta, teren jest ogrodzony i zamknięty, a plac uporządkowany. Tuż za ostatnimi zabudowaniami w kierunku Osiecka, po północnej stronie drogi, w lesie znajduje się niewielki cmentarz mariawitów.